Nieuwsberichten

Afgelopen woensdag vond in het Vlaams Parlement een stevig debat plaats naar aanleiding van een infopunt voor illegalen in Zeebrugge. Vooral de rol van het Centrum Algemeen Welzijn (CAW), dat verantwoording dient af te leggen aan de Vlaamse overheid, daarbij was voer voor discussie. Eerder hadden Carl Decaluwé, gouverneur van West-Vlaanderen, en mijn Brugse collega-burgemeester Renaat Landuyt al gewaarschuwd voor de komst van illegalen uit bijvoorbeeld het tentenkamp van Calais naar Zeebrugge. Het infopunt zou daarop een aanzuigingseffect hebben.

Sinds enkele weken trachten steeds meer mensen die in het tentenkamp van Calais zaten tot in Zeebrugge te geraken. Dat het Franse gerecht beslist heeft om een deel van het tentenkamp te ontruimen, wegens de extreem erbarmelijke levensomstandigheden erbinnen, zal die toestroom enkel in de hand werken. De verschillende overheden in ons land wachtten die beslissing alvast niet af en kozen ervoor om illegalen die geen asiel wensen aan te vragen in ons land, de toegang tot het Belgische grondgebied te ontzeggen omdat er vanuit kan gegaan worden dat ze al enige doel hebben om tot in Groot-Brittannië te geraken, als verstekeling.

Mijn opiniestuk, dat gepubliceerd werd in De Standaard van afgelopen weekend, is het resultaat van mijn overtuiging dat zowel de gouverneur als de burgemeesters in West-Vlaanderen niet handelen uit onwil om illegalen te helpen, maar juist om het op te nemen voor zij die de regels en procedures wel respecteren. Ik heb daar als burgemeester én als liberaal respect voor. Het is onze taak om mensen in nood – en die de bestaande Belgische en Europese procedures respecteren – te helpen.

Hieronder kan je het opiniestuk nalezen:  

—————————————————————————————————————————————————————————————-
De weg naar het draagvlak loopt langs asielregels

Mijn Brugse collega-burgemeester Renaat Landuyt had kritiek op het initiatief van het CAW om aangestrande gelukzoekers in Zeebrugge te adviseren over hun situatie. Hij waarschuwde voor een aanzuigeffect van mensen van het tentenkamp van Calais. De storm van protest was vergelijkbaar met die na de uitspraken van West-Vlaams gouverneur Carl Decaluwé.

De boodschap van Decaluwé en Landuyt was misschien ongelukkig geformuleerd maar wel goedbedoeld. Ze zijn elk binnen hun bevoegdheden verantwoordelijk voor de veiligheid op hun grondgebied. Het gaat daarbij niet noodzakelijk om de veiligheid van de West-Vlamingen of die van inwoners van kustgemeenten, maar des te meer over de situaties die zich kunnen voordoen als een tentenkamp – naar het voorbeeld van dat van Calais – zich in bijvoorbeeld Zeebrugge zou ontwikkelen. Of over de gevaarlijke manoeuvres die kunnen ontstaan als verstekeling in Groot-Brittannië willen raken. Extreme wantoestanden zoals we in Calais zien zijn absoluut te vermijden.

De bottomline is dat zowel de federale, de Vlaamse, de provinciale als de lokale besturen het niet zo ver willen laten komen en eigenlijk enkel hun nek willen uitsteken voor asielzoekers. Terecht. Mensen die op de vlucht zijn voor oorlog en geweld moeten op onze hulp kunnen rekenen. Dat zijn we verplicht, niet zozeer vanwege een of andere conventie, maar als mens. Daarvoor hebben we asielregels uitgewerkt en die moeten worden gevolgd.

Natuurlijk mogen vrijwilligers en sociale organisaties initiatieven nemen om te helpen, zeker daar waar de overheid faalt in haar opdracht. Maar wat we niet kunnen aanvaarden is dat men het bewust gevoerde beleid, waarbij overheden procedures willen handhaven, gaat ondermijnen. Wanneer we dat toelaten, ondergraven we het nu al broze maatschappelijke draagvlak voor de opvang van vluchtelingen. Daar heeft niemand baat bij, zeker niet de vluchtelingen die zich wel aan de regels houden.

 

—————————————————————————————————————————————————————————————-