Nieuwsberichten

Nu de COVID 19-pandemie stilaan onder controle lijkt te raken, kondigt zich reeds een nieuw probleem aan: droogte. In West-Vlaanderen beschikken we over een groot waterreservoir waar we, tot op heden, geen gebruik van maken voor watervoorziening: De Noordzee. Reeds in juli 2018 pleitte ik in het Vlaams parlement om zeewater te ontzilten. Naast andere projecten rond rationeel waterbeheer, -opslag en -gebruik zoals hergebruik van water en het optimaliseren van irrigatie- en druppeltechnieken kan het ontzilten van zeewater een deel van de oplossing bieden. Maar dan moeten we wel nu een tandje bijsteken in het onderzoeksproces om een rendabele oplossing op maat van Vlaanderen te realiseren.

Bij ontzilting wordt zeewater omgezet in drinkwater, waar dit normaal uit zoetwater wordt geproduceerd. Het is een technologie die al bestaat en wordt toegepast in onder meer Israël en Australië. Er zijn inderdaad enkele grote uitdagingen. Zo is ontzilten ontzettend energie-intensief en bijgevolg erg duur. Een tweede grote uitdaging is wat er met het restproduct – zout – moet gebeuren. Dat mag niet zomaar geloosd worden, om de lokale ecosystemen niet te ontwrichten.

Mijn vragen rond het onderwerp ‘ontzilten van zeewater’ werden in het Vlaams parlement door sommigen gemakzuchtig weggezet als ‘te duur’ of ‘praktisch onhaalbaar’. Het klopt dat het onderzoek naar een economisch haalbare ontzilting van zeewater nog een weg te gaan heeft, maar het dwingt ons tot innovatie. Om de hoge energiekosten uit te sparen kan er bijvoorbeeld nagegaan worden in welke mate elektriciteit kan gewonnen worden uit windturbines op zee. Windmolens produceren ook elektriciteit als er weinig vraag is. Het is een denkpiste om die stroom in te zetten voor ontzilting. Niets doen leidt alleen maar tot een self fulfilling prophecy: als je maar lang genoeg roept dat het niet mogelijk of te duur is en verder geen actie onderneemt, blijft een oplossing uit.

Inmiddels is de toestand ernstig en moeten we innovatieve oplossingen een kans geven. Wie alleen maar lippendienst bewijst, blijft met een droge mond achter. Vlaanderen beschikt over een beperkte beschikbaarheid aan zoetwater. In een rapport van World Resources Institute staat België na San Marino en Cyprus als derde Europese land in de ranking van landen met een tekort aan drinkwater.

Ik besef dat er een kostenplaatje hangt aan het ontzilten van zeewater. Maar als het lukt om zeewater te ontzilten aan een aanvaardbare kostprijs, kan het een grote meerwaarde opleveren én een groeiend structureel probleem helpen oplossen. Maar niets doen kost ook veel geld. Droogte leidt immers tot schade, niet in het minst voor onze boeren en onze voedselvoorziening. Het is de afgelopen jaren duidelijk geworden dat de droogteproblematiek geen eenmalig verschijnsel is.

Ik benadruk dat ontzilten van zeewater niet de enige manier is om waterschaarste in Vlaanderen te helpen voorkomen. Dat kan een onderdeel vormen van een globale aanpak van rationeel waterbeheer, -gebruik en -opslag. We zetten in Vlaanderen trouwens al in op hergebruik en opslag van water, slimme technologieën om drinkwater te besparen of akkers via irrigatietechnieken efficiënter van water te voorzien, maar ook het ontzilten van zeewater of brak water (mengeling van zoet en zout water) kan een oplossing bieden om onze bevoorradingszekerheid te garanderen.

Tot mijn tevredenheid stel ik tijdens een gesprek met West-Vlaams gouverneur Carl Decaluwé vast dat ook hij niet afkerig staat tegenover mijn denkpiste. Uit een rondetafelgesprek met verschillende siertelers bleek bovendien eens te meer dat de landbouwsector in zijn totaliteit, jaar na jaar steeds meer in een precaire situatie komt aangaande het kunnen besproeien van hun vruchten met water. Ontzilten van water kan voor de land- en tuinbouwsector soelaas brengen. De Watergroep start dit jaar een proefproject met een ontziltingsinstallatie op land, een initiatief dat ik alleen maar kan toejuichen.

Wie meer info wenst kan emailen naar: burgemeester@staden.be of bellen naar 0470/100.420